Wat mijn zoon, Marco Kroon – en misschien ook jij – gemeen hebben als het spannend wordt

Uit de honderden assessments die de loopbaancoaches van Breef Loopbaan uitvoerden, blijkt dat medewerkers in het veiligheidsdomein zich op drie vlakken onderscheiden. Eén daarvan: rustig blijven onder moeilijke omstandigheden en toch handelend optreden. Op 5 mei zagen we daarvan een sprekend voorbeeld. Marco Kroon greep in.

Terwijl ik het filmpje terugkeek, moest ik denken aan mijn zoon. Hij is inmiddels dertien, maar toen hij vijf was, gingen we naar een toneelstuk. Papa en mama aan de zijkant, de kinderen iets verderop. De slechterik van het verhaal was een grote spin die mensen ving en verzamelde in zijn hol. Mijn zoontje werd zichtbaar boos. Hij keek gespannen toe en op het moment dat de spin opnieuw zijn aanval inzette, zag ik hem opspringen. Eerst keek hij om zich heen. Alsof hij dacht: “Wie gaat hier iets doen?” Toen niemand bewoog, kwam hij zelf in actie. Gelukkig had ik hem nog net op tijd te pakken, voordat hij het podium op sprong.

Kroon doorliep exact dezelfde stappen. Niet alleen het ingrijpen zelf, dat is het zichtbare deel. Maar daaraan gaan belangrijke keuzes vooraf: alert blijven, het gevaar inschatten, je rol bepalen – en pas dan handelen. Kroon is als militair getraind om fysiek in te grijpen. Je kunt discussiëren over de vraag of het gerechtvaardigd was.

Feit blijft: Nederland heeft mensen nodig die in stressvolle situaties kalm blijven én in actie durven komen. En die zoekt niet alleen Defensie. Ook gemeenten, politie, justitie, DJI en de kustwacht zijn dringend op zoek naar collega’s met diezelfde basishouding.

We hoeven niet allemaal een Marco Kroon te zijn. En ik ben blij dat mijn zoon destijds het podium niet haalde. Maar dat moment – het besef “Als niemand het doet, dan ik” – is precies wat zoveel mensen in het veiligheidsdomein drijft. Dat is waarom ze naar gevaar toe rennen in plaats van ervan af.

Bij Breef-loopbaan spraken we inmiddels meer dan 200 professionals uit het veld. Wat zij delen? Een diep geworteld gevoel hun bijdrage te willen leveren aan ons maatschappelijk bestel. Omdat de samenleving - iemand anders - bescherming nodig heeft.

En dát is iets om te koesteren.